پیشگیری از سقوط در سالمندان

تاریخ انتشار:  ۱۴۰۳/۰۶/۰۵  -   تعداد بازدید:  172

ترس از سقوط در میان سالمندان بسیار شایع است و در ۴۲ تا ۷۳ درصد از افرادی که قبلاً زمین خورده‌اند، رخ می‌دهد. متأسفانه با افزایش سن، خطر زمین خوردن افزایش می‌یابد.؛ اما از عوارض جانبی دارو گرفته تا خطرات محیطی، زمین خوردن تا حد زیادی قابل پیشگیری است.

ترس از زمین خوردن قطعاً می‌تواند بر اعتمادبه‌نفس و عزت‌نفس فرد تأثیر بگذارد، به‌ویژه برای سالمندانی که تحرک ایمن خود را با استقلال، مرتبط می‌دانند.

چرا پیشگیری از سقوط مهم است؟
سقوط علت اصلی آسیب‌های کشنده و غیرکشنده در میان سالمندان است. زمین خوردن می‌تواند منجر به پریشانی روانی، کاهش تحرک و افزایش ترس از زمین خوردن‌های بعدی شود. علاوه بر این، بار مالی مرتبط با آسیب‌های ناشی از سقوط، از جمله هزینه‌های پزشکی و هزینه‌های توانبخشی، می‌تواند فشار قابل‌توجهی بر افراد مسن وارد کند.
 

سالمندانی که استقلال خود را حفظ می‌کنند، اغلب سطوح بالاتری از شادی، رضایت و بهزیستی روانی کلی را گزارش می‌دهند. آن‌ها احساس می‌کنند که کنترل بیشتری بر زندگی خود دارند، که می‌تواند با احساس درماندگی یا افسردگی مبارزه کند.

چه چیزی باعث زمین خوردن می‌شود؟
بیشتر زمین خوردن ها ناشی از ترکیبی از دلایل هستند، مانند:

برخی داروها: یکی از شایع‌ترین عواملی که باعث زمین خوردن در میان سالمندان می‌شود، عوارض جانبی داروهای خاص است. برخی داروها که عوارض جانبی مانند سرگیجه، خواب‌آلودگی یا فشار خون پایین ایجاد می‌کنند، می‌توانند به طور قابل‌توجهی خطر سقوط را افزایش دهند؛ مانند داروهای ضدافسردگی، آرام‌بخش، داروهای فشار خون، و داروهایی که بر تعادل و هماهنگی تأثیر می‌گذارند. بررسی منظم داروها و در ارتباط بودن با پزشک می‌تواند به کاهش این خطر کمک کند.

از دست دادن عضلات با افزایش سن: برای اکثر افراد، روند طبیعی پیری منجر به از دست دادن عضله و کاهش تراکم استخوان می‌شود و قدرت و ثبات را به خطر می‌اندازد. کاهش توده‌ی عضلانی با افزایش سن می‌تواند بر تعادل و هماهنگی تأثیر بگذارد و افراد مسن را مستعد زمین خوردن کند. یک برنامه‌ی ورزشی منظم با تمرکز بر قدرت و تعادل کلیدی برای مقابله با این تغییرات فیزیولوژیکی است.

خطرات ایمنی در محیط: فضاهای زندگی به‌هم ریخته، زمین ناهموار، روشنایی ناکافی و نبود نرده از خطرات رایجی هستند که می‌توانند منجر به زمین خوردن و سقوط شوند. انجام ارزیابی‌های ایمنی خانه و اجرای اصلاحات لازم، مانند نصب میله‌ و دستگیره و حذف خطرات زمین خوردن، از راهکارهای پیشگیری از سقوط هستند.

اختلال شناختی: شرایطی که بر عملکرد شناختی تأثیر می‌گذارد، مانند زوال عقل و بیماری آلزایمر، خطر زمین خوردن را افزایش می‌دهد. اختلال در قضاوت، سردرگمی، و مشکلات در آگاهی فضایی به احتمال بیشتر سقوط کمک می‌کند. آموزش سازگاری‌های محیطی متناسب با نیازهای خاص افراد مبتلا به اختلال شناختی برای پیشگیری از سقوط بسیار مهم است.

شرایطی که بر تعادل تأثیر می‌گذارد: شرایطی مانند دیابت می تواند بر ادراک حسی، عملکرد و تعادل تأثیر بگذارد و خطر سقوط را افزایش دهد. اختلالات عصبی، مشکلات گوش داخلی و بینایی ضعیف نیز در به خطر انداختن تعادل نقش دارند. نظارت دقیق، معاینات منظم و مداخلات هدفمند برای مدیریت این شرایط و به حداقل رساندن خطر سقوط، ضروری است.

مشکلات پا: مسائل مربوط به پا، مانند نوروپاتی، آرتریت و کفش نامناسب، به طور قابل‌توجهی در افتادن نقش دارند. کاهش احساس پا، درد یا مشکلات در قرار دادن صحیح پا می‌تواند تحرک و ثبات را مختل کند. ارزیابی منظم پا، کفش مناسب و مراقبت از پا در پرداختن به این جنبه از پیشگیری از سقوط ضروری است.

کم آبی یا سوء تغذیه: هیدراتاسیون ناکافی و تغذیه‌ی نامناسب می‌تواند منجر به ضعف، سرگیجه و خستگی شود و خطر سقوط را افزایش دهد. حفظ هیدراتاسیون و تغذیه‌ی مناسب از طریق ارزیابی‌های منظم می‌تواند سلامت کلی را بهبود بخشد و احتمال زمین خوردن را کاهش دهد.

راهکارهای پیشگیری از سقوط
راهبردهای پیشگیری از سقوط باید برای هر کس منحصربه‌فرد طراحی شوند تا به کاهش خطر افتادن و ارتقای استقلال و ایمنی در میان سالمندان کمک کنند. چیزی که برای یک نفر مفید است ممکن است برای دیگری ایده‌آل نباشد و ترکیب استراتژی‌های مختلف باید بیشترین محافظت را در برابر سقوط ارائه دهد.

هنگامی که به نکات پیشگیری از سقوط فکر می‌کنید، سعی کنید به یاد داشته‌باشید که هر فردی که در معرض خطر بالاتری قرار دارد باید:

از نظر بدنی فعال بماند: ورزش به عضلات کمک می‌کند تا قوی بمانند و انعطاف‌پذیری مفاصل و سلامت قلب و عروق را افزایش می‌دهد. فعالیت بدنی همچنین تعادل و هماهنگی را تقویت می‌کند، که برای جلوگیری از سقوط بسیار مهم است. تشویق افراد مسن به شرکت در فعالیت‌هایی مانند پیاده‌روی و شنا، آمادگی جسمانی را بهبود می‌بخشد و اعتماد‌به‌نفس آن‌ها را برای حرکت ایمن افزایش می‌دهد.

تمرینات تعادلی و قدرتی انجام دهد: تمرینات هدفمند برای بهبود تعادل و قدرت در پیشگیری از سقوط بسیار مهم است. تقویت عضلات پایین‌تنه، از جمله عضلات پاها و باسن، ثبات را افزایش می‌دهد. تمرینات تعادلی، مانند ایستادن روی یک پا یا راه رفتن از پاشنه تا پنجه، به بهبود هماهنگی و آگاهی بدن کمک می‌کند. گنجاندن این تمرینات در یک برنامه‌ی منظم می‌تواند با بهبود توانایی فرد برای حرکت ایمن در محیط خود، خطر سقوط را به میزان قابل‌توجهی کاهش دهد.

خانه‌ای مقاوم در برابر سقوط داشته‌باشد: پیشگیری از سقوط شامل سازگار کردن محیط خانه برای از بین بردن خطرات احتمالی است. تنظیمات ساده، مانند از بین بردن درهم‌وبرهمی، ایمن کردن فرش‌ها و اطمینان از نور مناسب مسیرها، می‌تواند تفاوت بزرگی ایجاد کند. نصب نرده در حمام و کنار راه‌پله‌ها و استفاده از تشک‌های ضدلغزش ایمنی را بیشتر می‌کند. بازرسی منظم ایمنی خانه می‌تواند به شناسایی و رسیدگی به خطرات احتمالی کمک کند و فضای زندگی را برای پیشگیری از سقوط مطلوب‌تر کند.

چشم و شنوایی خود را آزمایش کند: اختلالات حسی به طور قابل‌توجهی در خطر سقوط، به‌ویژه در بینایی و شنوایی، نقش دارند. معاینات منظم چشم و شنوایی می‌تواند به تشخیص زودهنگام مشکلات کمک کند و امکان مداخلات به‌موقع را فراهم کند. اصلاح مشکلات بینایی از طریق عینک‌های تجویزی و رفع مشکلات شنوایی با سمعک، آگاهی محیطی را بهبود می‌بخشد و احتمال سقوط را کاهش می‌دهد.

عوارض جانبی داروها را بشناسد: درک عوارض جانبی احتمالی داروها برای جلوگیری از زمین خوردن مهم است. بررسی منظم داروها با یک پزشک یا مراقب سلامت اطمینان حاصل می‌کند که هرگونه عوارض جانبی، شناسایی شده و به‌درستی مدیریت شود.

از وسایل کمکی استفاده کند: وسایل کمکی می‌توانند تحرک را افزایش داده و از سقوط جلوگیری کنند. عصا و واکر، پشتیبانی بیشتری را به‌خصوص برای افرادی که تعادل یا مشکلات راه رفتن دارند، فراهم می‌کنند. نصب صحیح و آموزش استفاده از این وسایل برای اثربخشی آنها ضروری است. گنجاندن وسایل کمکی در زندگی روزمره به افراد مسن قدرت می‌دهد تا استقلال خود را حفظ کنند و در عین حال به کاهش خطر سقوط کمک کنند.

معاینات سلامتی منظم داشته باشد: ارزیابی‌های روتین سلامت جسمی، ذهنی و شناختی در پیشگیری از سقوط ضروری است. پزشکان می‌توانند ارزیابی‌های جامعی را برای ارزیابی عواملی مانند قدرت عضلانی، تعادل و تحرک کلی انجام دهند و پایه‌ای برای استراتژی‌های شخصی پیشگیری از سقوط فراهم کنند.